این غبار،  پاییز نیست

خاکستر ِ شکست خورده ایست که دارد سقوط می کند

می ترسم  باد ها  این را ندانند

که من پلک هایم را از دست داده ام

اما هنوز دلم به این چشم ها ست

که در روز های غمناک ، تو را به من هدیه می دادند

باران که می بارید

ساعتِ خوابم عقب می افتاد تا شاهد طغیان تو باشم

گریه نمی کردم اگر در ِ خانه ام را از یاد می بردی

فقط همان جا که ایستاده بودم را از اتاقم حذف می کردم

تا این تکه از غمم به روز های بارانی  اضافه نشود

اتاق تمام شد

خانه  دیگر باقی نماند تا در ها  بر آن ، انتظار  تو را بسته بمانند

من ساعتم را آنقدر عقب برده بودم

که دیگر هرگز اختراع نشد

پیاده

بی پلک و بی دست

لابه لای ظهر همه ء  فصل ها  ،

از این غبار ها می ترسم

آخرین پناه من فقط همین چشم است.

نظرات شما عزیزان:

بی نفس

ساعت15:52---10 مرداد 1392

حرف میزنی اماتلخ...
محبت میکنی ولی سرد...
چه اجباری است دوست داشتن من...؟؟؟؟

امیر

ساعت20:01---5 مرداد 1392

آدمی غرورش را خیلی زیاد
شاید بیشتر از تمام داشته هایش دوست می دارد
حالا ببین اگر خودش،غرورش را به خاطر
تو،نادیده بگیرد،
چه قدر دوستت دارد !
و این را بِفهم آدمیزاد!

بی نفس

ساعت15:36---5 مرداد 1392

قوانین علم را برهم زده ای...!
لحظه نبودنت وزن دارد !!!
تهی.... اما سنگین...

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: